Rozdział 11 – „Nie chcę wyobrażać sobie, Że to był pożegnalny pocałunek.”

 Ta noc należała do niezapomnianych. Wiktoria obiecała sobie, że zapisze ją w pamięci do końca życia. Nawet, jeśli za każdym razem miałaby ją ranić na nowo. Stała przy oknie owinięta białym kocem. Na ulicach panowała ciemność. Światłem były tylko latarnie. Było cicho. Ludzie już dawno spali. Wszyscy oprócz niej. W ręce trzymała szklankę z wodą, a przed oczyma ukazywała się jej obraz sprzed kilku chwil.

***

 Jechali w stronę jej domu. Wiktoria, co jakiś czas mówiła gdzie Fernando ma skręcić. Atmosfera była napięta. Żadne z nich nie zaszczyciło drugiego nawet spojrzeniem.

 W końcu dojechali na miejsce. Torres wziął suknię wiszącą z tyłu i podążył za Wiktorią. Patrzył na nią i uświadomił sobie, że on jest kompletnym przeciwieństwem Tamary. Blondynka była delikatna jak kwiat. Zawsze można było na nią liczyć.

 Weszli do mieszkania. Powiesił sukienkę na szafie i udał się razem z Wiktorią do salonu. Gdy ta chciała zapalić światło złapał ją za rękę i odwrócił w swoją stronę.

 Dziewczyna patrzyła na niego swoimi bursztynowymi oczami. Chciała poznać jego myśli. Chciała wiedzieć, co czuje. Co chce jej powiedzieć.

 Dotknął opuszkami palców jej policzka. Zadrżała pod wpływem jego dotyku.

- Czemu zjawiłaś się tak późno w moim życiu? – spytał.

- Ja się miałam nigdy w nim nie zjawić – odpowiedziała blondynka.

- To, czemu to zrobiłaś?

- By sprzeciwić się losowi.

 Dalej już nic nie powiedział tylko cały czas opuszkami palców błądził po jej twarzy. Jak ślepiec, który spotkał kogoś nowego. Stała nieruchomo jak posąg. Czekała na każdy jego gest ruch czy słowo. Miała wrażenie, że stoją tak całą wieczność. To była jedna z tych chwil, kiedy chciała być kobietą bezwzględną. Taka, którą nie interesuje czy rozbije cudze małżeństwo. Jednak była zbyt delikatna, żeby pozwolić komuś innemu cierpieć. Była zbyt szlachetna żeby zawalczyć o swoje szczęście.

 Ta chwila była jedyną, w której pomyślała osobie.

 Pocałował ją w policzek. Kolejne pocałunki zbliżały go do upragnionego celu – do jej  delikatnych jak płatek róży ust. W końcu poczuł ich smak.

 Całowali się z wielką namiętnością. Z każda chwilą pragnęli się jeszcze bardziej. Chłopak delikatnie objął ją w tali i przytulił mocniej do siebie nie przestając jej całować.

 Dziewczyna odwzajemniała ego pocałunki. Swoje delikatne ręce wplotła w jego włosy.

Słyszę Twój głos, który zatapia się we mnie

Który znów mi powtarza

To, czego nie chce słyszeć

 Znaleźli się na jej łóżku. Jej palce rozpinały jego koszulę, która po chwili wylądowała na podłodze. Z każda chwilą pożądanie wzrastało. Z każdą sekundą ich ciała pragnęły się jeszcze bardziej.

Nie chcę wyobrażać sobie

Że to był pożegnalny pocałunek.

***

 Spojrzała na niego. Spał. Był taki niewinny i bezbronny. Takiego go kochała. Takiego, przy którym czuła się bezpiecznie. Zobaczyła obrączkę. Niby nie powinno było ją to zdziwić, ale jednak zabolało. Łzy napłynęły do jej bursztynowych oczu. Łzy bólu, że wraz z odejściem nocy odejdzie i on. Rozpłynie się. A ona? Pozostanie sama ze złamanym serce i jedną szczęśliwą chwilą w życiu.

 Nagle poczuła czyjeś dłonie na swoim brzuchu. Uśmiechnęła się. Poczuła ciepło bijące od jego ciała. Gdy znalazła się w jego objęciach poczuła się kochana.

- Kocham Cię – powiedział do niej szeptem.

- Nie możesz – powiedziała dziewczyna.

- Mogę. Już to zrobiłem.

 Odwrócił ją w swoją stronę. Szklankę odłożył na parapet. Patrzył na nią i nie wiedział czy w jej życiu jest miejsce dla niego.

- Zdradziłeś ją – powiedziała dziewczyna i skierowała się w stronę drzwi.

 Wyrzuty sumienia, które przed chwilą się w niej obudziły nie dawały jej spokoju. Uwiodła żonatego mężczyznę. Ona, która była kobietą z zasadami. Teraz nie będzie mogła spojrzeć w swoje odbicie w lustrze.

- Wiktoria – złapał ją za rękę.

 Odpowiedziała mu cisza. Nie widział jej twarzy. Nie patrzyła na niego, więc nie wiedział, że zaczęła płakać.

- Nie odchodź – poprosił.

- I tak będę musiała odejść.

- Ale jeszcze nie teraz. Teraz jest nasz czas.

- Nie – wyszeptała.

- Wiktoria proszę – wyszeptał błagalnie – spójrz na mnie.

 Zrobiła tak jak prosił. I wtedy ujrzał jej łzy.

- Nie płacz.

- Znikniesz.

- Nie. Nigdy.

- A jednak – powiedziała i zniknęła w łazience.

 Obmyła twarz zimną wodą dla otrzeźwienia.

Nie chce potwierdzenia, że Cię straciłam

Nie chcę wyobrażać sobie

Że to był pożegnalny pocałunek.

 Wszedł za nią do łazienki i przytulił się do jej pleców. Stali tak jak marmurowy posąg spóźnionych kochanków. Młodzi, którzy tak pochopnie podjęli decyzję w swoim życiu. On, że chce się ożenić. Ona, że nie chce się z nikim wiązać. Tylko, dlaczego nagle Bóg postawił ich sobie na drodze?.

- Proszę nie zostawiaj mnie – poprosił i przytulił ją mocniej do siebie jakby miała mu zaraz uciec.

 Błagał ją, aby obdarowała go odrobiną prawdziwej i szczerej miłości. Żeby przez chwilę kochał i był kochany beż żadnych ograniczeń. Nie pragnął niczego więcej. Tylko jej i jej miłości. Ale czy nie wymagał za wiele?

- A co z nią? – spytała dziewczyna.

- Wezmę rozwód.

- Zranisz ją.

- Ona mnie rani cały czas.

- A ja?

- Ty jesteś balsamem na moje rany.

- Zawsze będę tą drugą.

- Nie. Zawsze będziesz tą pierwszą.

- Względem prawa tą drugą.

 Wziął ja na ręce i zaniósł do pokoju. Położył ją, a następnie zajął miejsce obok niej. Przytuliła się do niego jak do pluszowego misia. Gładził jej włosy. Chciałby jak najszybciej zasnęła.

 W końcu usłyszał jej miarowy i spokojny oddech. Zdjął obrączkę, którą nosił na serdecznym palcu. Przyjrzał się jej dokładnie. Kiedyś była nadzieją na nowe, lepsze życie. Teraz była przekleństwem. Zabraniała mu kochać tą, która na tę miłość zasługiwała najbardziej na świecie.

 Podjął decyzję. Rozwiedzie się. Co prawda papiery złoży dopiero pod koniec programu aby nie zaszkodzić Wiktorii, ale nic nie powstrzyma go od tego postanowienia. Tej magicznej nocy zaszły w nim jakieś przemiany. Narodził się nowy Torres ten, który umie i będzie walczył o swoje szczęśliwe życie. Natomiast umarł ten, który szczęście innych stawia ponad swoje.

 Obudziła się wtulona w ramię Fernando. Uśmiechnęła się sama do siebie i dalej poszła spać, aby ta magiczna chwila trwała jak najdłużej.

 Torres obudził się pół godziny później. Pocałował Wiktorię w czoło i delikatnie wyswobodził się z jej objęć. Ubrał spodnie i po cichu wyszedł z pokoju. Cały czas się uśmiechał. Znalezienie kuchni nie zajęło mu dużo czasu. Większym wyzwaniem okazało się znalezienie jakiegoś kubka.

 Paula miała pokój zaraz obok kuchni. Do domu wróciła o 3 rano wiec chciała odespać zarwaną noc w dzień. Jednak ktoś nie udolnie szukał czegoś w kuchni. Myślała, że tym kimś jest Wiktoria, ale zaraz oświeciło ją, że jej przyjaciółka nie krzątałaby się tak długo w kuchni szukając czegoś. Z jej myślenia wynikało, że musiał to być ktoś obcy. Szybko, więc wstała i ubrała szlafrok, aby po chwili znaleźć się w kuchni i poznać tego, kto zakłócił jej sen.

- Torres? – spytała zdziwiona dziewczyna widząc chłopaka opartego o blat ze szklanką wody w ręce.

- Fernando, jeśli już – powiedział.

- Co ty tu robisz?

- Stoję – odpowiedział.

- W takim razie, co robisz pół nagi w kuchni Wiktorii i mojej?

- Czekam, aż się obudzi.

 Wtedy blondynce zaczęło coś świtać.

- Spaliście razem.

- Spostrzegawcza jesteś.

- Co tu się dzieje? – spytała Wiktoria wchodząc do kuchni.

- Coś ty zrobiła? – spytała Paula.

- O co ci chodzi? – Wiktoria.

- On ma żonę. Zdradził ją z tobą – mówiła szarooka.

- Paula to jest moje życie. Wiem, że chcesz jak najlepiej, ale nie wtrącaj się w nie – powiedziała blondynka.

- Możesz pożyczyć mi jakiś ręcznik? – spytał Fernando.

- Tak – odpowiedziała blondynka z uśmiechem i podała mu przedmiot i wskazała drogę do łazienki.

- Ona cię zabije – powiedziała Paula.

- Trudno. Lepiej żałować, że coś się zrobiło niż żałować, że się nie zrobiło.

- Kochasz go – stwierdziła Paula.

- Przecież ci to wczoraj już powiedziałam.

- I co dalej?

- Nie wiem. Dowiem się jak wyjdzie z łazienki.

 Po kwadransie Wiktoria i Fernando siedzieli w jej pokoju. Usiadł obok niej i objął ją ramieniem. Sam nie wiedział, od czego zacząć.

- O której masz samolot? – spytała blondynka.

- Wyganiasz mnie?

- Nie.

- Wiktoria to, co powiedziałem tej nocy to była najczystsza prawda. Kocham Cię.

- Ale masz żonę – zauważyła blondynka.

- Rozwiodę się z nią.

- Prasa nie da ci spokoju.

- Ale będę miał ciebie. To wynagrodzi mi wszelkie cierpienia – ujął jej dłonie w swoje – pojedź ze mną do Wielkiej Brytanii.

- Tamara tam będzie.

- Nie. Wróci dopiero za tydzień.

- Fernando nie mogę. Gazety będą pisać.

- To powie się, że na potrzeby programu.

- Co masz na myśli?

- W tym odcinku mamy zatańczyć pasodoble i dodatkowo walca wiedeńskiego. Wrócimy w czwartek i będziemy się uczyć z resztą par. Pasodoble będziemy ćwiczyć u mnie.

- W sumie masz rację – zgodziła się z nim.

 Pocałował jej dłonie i powiedział:

- Pozwól mi pokazać swój świat tak jak ty pokazałaś mi twój. Pozwól pokazać prawdziwego Torresa.

- Ja chcę tylko tego, którego pokochałam.

 Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

� C < : � � /span>

- Tak. Dokładnie, dlatego.

- No wiesz nie wiem czy mogę z tobą iść – stwierdziła blondynka.

- No tak, bo ja cię spije, wykorzystam i zostawię w lesie – stwierdziłam ze śmiechem.

- No mówiłam, ze tobie ufać nie można – zaśmiała się blondynka i ujęła Roberta pod ramię.

 Ruszyli za resztą osób do pobliskiej restauracji. Cały czas rozmawiali. Nie wydawało im się to dziwne, że poznali się zaledwie kilka minut temu, a już rozmawiali jak starzy znajomi z dawnych lat. Usiedli na jakiejś kanapie, która stała w najbardziej odludnym miejscu pomieszczenia. Nie interesowało ich nawet, w jakich kolorach jest lokal. Ale ja wam powiem, żebyście wiedzieli i mogli sobie to wyobrazić.

 Ściany były w kolorze bordowym. Sufit biały podobnie jak sofy i krzesełka. Podłoga była w kafelkach. Wzorem na nich były białe lilie i takie też kwiaty gościły na stołach i w wazonach. Delikatna woń tych też kwiatów uniosła się w powietrzu i otulała ludzi.

- Czemu przyjechałeś do Hiszpanii? – spytała.

- Promocja filmu trwa. Więc wysyłają mnie do każdego możliwego programu, aby tylko do kin poszło jak najwięcej osób – odpowiedział.

- Byłam w kinie wczoraj. Ledwo bilet dostałam.

- I jak wrażenia?

- Film jest genialny i ksiązka również, ale przyznam, że film nie odzwierciedla fabuły ksiązki. Wiele ciekawych momentów z książki w filmie nie zostało pokazanych. Ksiązką strasznie wciąga.

- Ale tak jest zazwyczaj – odpowiedział.

- Też prawda.

- A co ty robisz w Hiszpanii?

- Mieszkam.

- A konkretniej?

- Studiuje.

- A co? Czy z ciebie wszystko trzeba wyciągać?

- Prawie wszystko.

- Więc co studiujesz?

- Dziennikarstwo.

 Na dalszej rozmowie minęła im reszta nocy. Co jakiś czas wymieniali tylko szklanki z trunkami. Potem rozstali się jak na nocnych kochanków przystało by żyć w niewiedzy, kiedy spotkają się ponownie.