Rozdział 12 – „Może nawet nie wiesz, że pewnego zimowego dnia spojrzeniem, uśmiechem skradłeś moje serce”

 Czasami ma się wrażenie, że świat się pomylił, że złączył dwoje ludzi, którzy do siebie nie pasują. Ma się odczucie, iż jakiś potężny wiatr zdmuchną człowieka na inną drogę niż ta, po której szedł. Bo człowiek jest tylko lekkim płatkiem, który tak łatwo zdeptać, zdmuchnąć, zmienić jego kierunek i podłoże, na którym leży.

 Fernando patrzył na Wiktorię, która spała oparta o jego ramię. Jej włosy delikatnie otaczały jej twarz. Długie rzęsy rzucały delikatny cień na jej policzki. Wyglądała tak słodko i niewinnie. Jak anioł, którego zesłały mu niebiosa.

 Uśmiechną się szczerze. Chciał ją pocałować, ale musiał się powstrzymać. Nawet w samolocie potrafią czai się upierdliwi dziennikarze, którzy czekają tylko na artykuł godny pierwszych stron w ich gazetach.

 Obudziła się, gdy mieli lądować. Zapięła pasy i nie spojrzała w jego stronę ani razu. Zastanawiała się czy dobrze robi, ale teraz nie było odwrotu.

- Kocham Cię – usłyszała cichy ledwo dosłyszalny szept.

 Uśmiechnęła się. Jego głos działał na nią uspokajająco. Gdy go słuchała wtedy do głosu dochodziło serce i chciała przy nim na wieki.

 Wylądowali. Wyszli z samolotu. Udawali, że między nimi nic nie ma. Żadnej chemii. Żadnego przyciągania. Przychodziło im to z wielkim trudem, ale nie mogli. Wsiedli do taksówki. Przemierzali ulice Liverpoolu, aż dotarli do mieszkania Tamary i Fernando. Jak na prawdziwego dżentelmena przystało wziął jej jedną walizkę i zaprowadził do mieszkania znajdującego się na 15 piętrze. Milczenie złotem. W ich przypadku było jeszcze bardziej cenniejsze. Nie musieli nic mówić wystarczy, że byli obok siebie i mogli cieszyć się swoją obecnością. Bo czasami słowa są zbędne wystarczy, że człowiek jest.

  Mieszkanie było pełne przepychu. Na każdym kroku była jakaś droga rzecz. Każdy dodatek był do siebie dopasowany, ale było z dużo tych wszystkich gadżetów.

 Fernando widział jak Wiktoria patrzy na to wszystko krytycznym wzrokiem. Jemu osobiście też to się nie podobało, ale Tamara zmieniła mieszkanie zwykłe piłkarza w apartament, który w tym czasie wart był duże pieniądze. Nie lubił pokazywać, jaki to on jest bogaty. Wolał spokojnie żyć w zwykłym, normalnie urządzonym domu.

- To ona urządziła – powiedział.

- Domyśliłam się – powiedziała blondynka.

 Było strasznie elegancko. Widać było, że Tamara nie chce mieć dzieci. Dzieci zbyt wiele by ją kosztowały. Figurę, stratę czasu, a dodatkowo zniszczyłyby te wszystkie cenne rzeczy.

 Zaprowadził ją do pokoju gościnnego. Był on w kolorze błękitnym. Duże łoże z baldachimem. Segment, kanapa i telewizor. Nie było tu przytulnie. Może, dlatego, że niebieski jest zimnym kolorem? A może, dlatego, że w urządzenie tego pokoju zresztą jak każdego innego w tym domu nie było włożone żadne uczucie? Przecież we wszystko, co się robi należy włożyć, choć trochę uczucia i pozytywnej energii. Chociaż nawet żeby tylko, aby druga osoba mogła wyczuć radość tworzenia. W końcu nie jesteśmy robotami. Odłożył jej walizkę obok łóżka.

- Rozpakujesz się później – powiedział do niej.

- A co będziemy teraz robić? – spytała widząc, że Fernando zbliża się do niej.

- Coś, na co mam ochotę odkąd wyszliśmy z twojego mieszkania – delikatnie objął ją w pasie.

- A na co takiego masz ochotę? – spytała.

 Pocałował ją. Jak zawsze jego pocałunek był pełen miłości, tęsknoty i… o dziwo żalu, że muszą się ukrywać.

- Ale panie Torres ja dalej nie wiem co pan chce robić – dziewczyna postanowiła się z nim trochę podrażnić.

- Nie? – spytał zdziwiony.

 Dziewczyna pokiwała przecząco głową.

 Pocałował ją jeszcze raz.

- Torres my tu mamy ćwiczyć, a nie się całować – powiedziała poważnym tonem.

- Zaraz będziemy ćwiczyć – stwierdził.

- A co będziemy robić do tej pory?

- Kochanie igrasz z ogniem – zaśmiał się.

- Że niby ja? – spytała.

- Tak.

- Wydaje ci się – powiedziała.

 Pocałował ją, a ona w końcu odwzajemniła to. Trwali tak dłuższą chwilę starając się zapamiętać z niej każdą sekundę. Nie chcieli żeby jakikolwiek fragment tych magicznych i wspaniałych chwil im uciekł. Ważne było to, co się dzieje tu i teraz. Jednak ważne było też to, co w przyszłości będą mogli wspominać z teraźniejszości.

 Układ choreograficzny wbrew pozorom nie był skomplikowany. Dziewczyna go już kiedyś, dawno temu wymyśliła i teraz postanowiła go wykorzystać.

- Pasodoble to ma być walka Torres. Ty jesteś torreadorem, a ja czerwoną płachtą, bykiem bądź jak to niektórzy mówią jestem jak hiszpańska seniorita – powiedziała na samym początku ich nauki w mieszkaniu piłkarza.

- Yhym – przytaknął chłopak.

- Skup się na tym tańcu. Nie możesz zapomnieć kroków, bo legniemy na całej linii.

- To znaczy?

- Pasodoble to jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii, ponieważ określone części tańca mają ściśle określoną liczbę taktów.

- Czyli jednym słowem: muszę zapamiętać o wszystko? – spytał gdy Wiktoria pokazała mu kroki jej i jego.

-  Tak. W tym tańcu musisz pokonać byka, czyli mnie.

***Po pół godzinie***

- Torres!!! Ty tu dominujesz nie ja. To ja mam się poruszać wokół ciebie, a nie odwrotnie. I wykonuj te ruchy gwałtownie i dramatycznie. I pamiętaj ja nigdy nie podejmuję walki i zawsze jestem jak cień torreadora – jak twój cień – dziewczyna zakończyła swój wywód i wrócili do ćwiczeń.

***

 W Madrycie siedziała pewna szarooka blondynka. Kilka godzin temu jej najlepsza przyjaciółka poleciała do Wielkiej Brytanii do Liverpoolu, aby ćwiczyć układ choreograficzny ze swoim tanecznym partnerem. Jednak prawda była inna. Prawdą było, że te dwie zagubione dusze w końcu odnalazły się w tym wielkim i bezlitosnym świecie.

 Blondynka nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciółka jest na tyle głupia, żeby wierzyć, że Torres rozstanie się z żoną specjalnie dla niej. Nie sądziła, że jej przyjaciółka ma rozum 18 – latki, która wierzy w słowa żonatego mężczyzny. W końcu nie jeden taki jak on obiecywał gruszki na wierzbie.

 Jednak jej myśli zaprzątała nie tylko przyjaciółka, ale również pewien sławny aktor, którego w minioną niedzielę poznała i z którym przegadała całą noc. Jednak ona nie była w nim zakochana. Nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. Polubiła Pattinson’a i bardzo chciała, aby ich kontakt się utrzymał, ale oboje tej nocy byli zbyt pijani i zapomnieli wymienić się numerami.

- Skleroza nie boli  stwierdziła dziewczyna sama do siebie i zabrała się za sprzątanie.

***

 Robert wrócił do Stanów. Do swojego mieszkania w Nowym Jorku. Był zmęczony. Zresztą wcale się nie dziwił. Ostatnią noc zabalował. A o 10 rano miał samolot. Spał tylko kilka godzin. Jednak nie żałował ani jednej chwili z tej nocy. Poznał wspaniałą dziewczynę. Blondynkę. Wbrew pozorom wcale nie głupią. Przegadali całą noc jak najlepsi kumple. Jakby znali się całe życie i nie widzieli się kilka lat.

- Pattinson ty to jesteś geniuszem. Zapomniałeś wziąć od niej jakikolwiek kontakt – uderzył się czoło.

 Westchnął i zaczął się rozpakowywać.