Rozdział 13 – „Miłość może być okrutna. Kiedy zgaśnie płomyk nadziei”

- Fernando tak będzie lepiej – powiedziała Wiktoria.

- Nie pozwolę ci siedzieć samej w domu. Już ubieraj się. Jedziesz ze mną na trening.

- Ale twój trener będzie niezadowolony – dziewczyna za wszelką cenę starała się wymigać od pójścia na trening chłopaka.

- Nic nie powie. Zresztą sam chce zobaczyć jak tańczymy. Już wczoraj miałaś iść, a dziś wieczorem wylatujesz. Nie zabieraj mi tych ostatnich chwil, które możemy spędzić razem.

- Fernando proszę.

 Podszedł do niej. Ujął jej dłonie w swoje. Przyłożył do swojej twarzy. Patrzył długo w jej bursztynowe oczy.

- Dobrze pójdę – zgodziła się dziewczyna.

- Dziękuję – powiedział i pocałował ją w czoło.

Ubrała adidasy i wyszła z chłopakiem z jego mieszkania. Wsiadła do samochodu. Jechali w milczeniu.

- To widzimy się jutro na treningu? – spytał przerywając ciszę.

- Tak – odpowiedziała.

- Wiktoria, co się dzieje?

- Nic.

- Widzę. Nie odzywasz się do mnie, jesteś nieobecna duchem.

- Wydaje ci się.

- Nic mi się niewydajne. O co chodzi?

- A jeśli ty jej nie zostawisz?

- Tamary? – pokiwała twierdząco głową, a on dodał – zostawię ją, bo chce być z tobą i tylko z tobą, ale musi to poczekać aż skończy się program abyś ty nie ucierpiała.

- To znaczy?

- Gazety się tym zainteresują.

- I tak się zainteresują – stwierdziła.

- Zgadza się, ale obejdzie się bez oskarżeń, że dzięki rozwodowi wygraliśmy program.

 Zaparkował samochód. Wysiedli i weszli na teren stadionu. Zatrzymał się i odwrócił ją w swoją stronę.

- Zapamiętaj. Nawet, jeśli po programie nie będziesz chciała ze mną być i tak się z nią rozwiodę, bo twoja miłość, czułość i delikatność otworzyła mi oczy. Teraz widzę, jaki byłem ślepy myśląc, że to ją kocham. Jesteś moim powietrzem, moim życiem. Najcenniejszym skarbem. Nie chcę cię nigdy stracić. Chce abyś w przyszłości była panią, Torres, która kocha mnie za charakter, a nie za sławę czy pieniądze – powiedział i ruszył dalej.

 Stała tak krótką chwilę dopóki nie dotarły do niej słowa ukochanego.

- Fernando. Czekaj – powiedziała i ruszyła za nim.

 Nie zatrzymał się. Zabolało go to, że Wiktoria zwątpiła w jego obietnicę. On gotowy był skoczyć za nią w ogień, oddać za nią życie.

 A ona?

 Ona Zwątpiła w jego miłość.

- Czekaj – powtórzyła i złapała go za ramię.

- Po co? Żebyś po raz kolejny we mnie zwątpiła? – spytał.

- Nie.

- To, po co?

- Żeby ci powiedzieć, że Cię Kocham – spojrzała w jego oczy.

 Zamurowało go. Usłyszał to słowo po raz pierwszy z jej ust. Czekał na nie długo. Od ich pierwszego pocałunku. Mimo, że ten pocałunek miał miejsce kilka dni temu dla niego trwało to całą wieczność.

 - Chodź – powiedział do niej i uśmiechnął się.

 Odetchnęła ciężko i poszła zanim. Wiedziała, że źle zrobiła wątpiąc w niego, w jego słowa i miłość, ale bała się, że on chce się nią zabawić. A jednak myliła się. Tak bardzo, że żałowała, iż traktowała go tak oschle. Bo gdyby jej nie kochał czy zabrałby ją do Liverpoolu? Ryzykowałby kłótnią z Tamarą gdyby ta wróciła wcześniej? Pewnie nie.

- Przepraszam – powiedziała, gdy stanęli przed jego szatnią.

- Nie gniewam się – uśmiechnął się i czułym gestem dotknął jej włosów.

- Idź prosto to wyjdziesz na bosko. Zaraz tam dojdę – rzekł i zniknął w szatni.

 Wszedł do szatni gdzie byli już jego koledzy z drużyny.

- Cześć – rzucił im tylko.

- Mam dla ciebie kamerę – powiedział Gerrard.

- Dzięki, bo ja swoją zostawiłem w Madrycie. Pobawisz się trochę w kamerzystę? – spytał.

- Jasne – odpowiedział kapitan zespołu.

 Po 15 minutach wyszli na murawę. Trener zarządził rozgrzewkę. Wiktoria obserwowała Torresa. Uwielbiała na niego patrzeć. Sprawiało jej to ogromną radość.

- Podobno macie nakręcić jakiś film – podszedł do niej Gerrard.

- Zgadza się – odezwała się blondynka.

- To masz kamerę – powiedział i podał jej sprzęt – umiesz się obsługiwać? – spytał.

- Trochę – odpowiedziała.

 Pokazał jej jak się obsługiwać tym modelem i wrócił do zespołu. Wiktoria zaczęła kręcić dopiero, gdy Fernando zaczął robić główki. Często komentowała wyczyny piłkarza oraz jego kolegów. Śmiała się często. Po kilku godzinach kamera przeszła w ręce swojego właściciela i teraz to on był jej kamerzystą.

- To teraz ja nauczę czegoś swoją trenerkę – powiedział Fernando i zaciągnął dziewczynę na boisko.

- No nie wiem czy to dobry pomysł – powiedziała.

- Oj nie będzie tak źle – zapewnił ją ktoś z drużyny Torresa.

 I zaczęła się lekcja gry w piłkę nożną. Teraz to ona była uczennicą, a on jej nauczycielem. No niestety dziewczyna nie miała tej żyłki, którą powinien mieć piłkarz i opornie szła jej nauka.

- Lepiej zostanę przy tańcu – powiedziała ze śmiechem.

- To pokażcie jak tańczycie! – zawołała Xabi Alonso.

 Spełnili ich życzenie. Zatańczyli bez muzyki. Tango. Co prawda nie miało to takiego efektu jak na parkiecie, bo Wiktoria nie miała swoich butów dotańcz i różnica wzrostu miedzy nimi była jeszcze bardziej widoczna, a dodatkowo na murawie ciężko się tańczyło.

***

 Robert siedział w swoimi mieszkaniu. Dni ciągnęły mu się strasznie wolno. Nie wiedział tylko, czemu. Cisza, która go otaczała denerwowała go bardziej niż kiedykolwiek. Teraz pragnął mieć obok siebie pewną blondynkę, o której śnił każde nocy. Zauroczyła go podczas jednego spotkania. Co było dla niego dla niego dziwnie, ponieważ aby się zakochać potrzebował bliższego kontaktu z osobą, dłuższej znajomości. Jeszcze nigdy nikt go tak szybko nie zauroczył. Co prawda zauroczenie nie jest równe zakochaniu się, ale od jednego stanu do drugiego jest tylko jeden krok.

- Kochanie jestem! – krzyknęła Jessica wchodząc do mieszkania ukochanego.

 Jessica była 22 – letnią początkującą aktorką, która zapowiadała się naprawdę bardzo dobrze. Była długonogą brunetką o czarnych oczach. Właśnie wróciła z planu najnowszego James’a Bond’a gdzie grała niewielką rolę, ale ten film mógł być dla niej przepustką do prawdziwego aktorstwa.

 Poznali się ok. temu, kiedy oboje byli jeszcze nic nieznaczącymi ludźmi. Ich uczucie było czymś niepowtarzalnym przynajmniej tak było na początku. Teraz Robert był zauroczony Paulą i nie miał najmniejszej ochoty oglądać swojej narzeczonej.

- I jak było w Hiszpanii? – spytała siadając obok niego.

- Gorąco – stwierdził.

- To się domyślam – zaśmiała się.

- Ogólnie to zaśpiewałem i wróciłem – uśmiechnął się.

- A ja padam na twarz. Jedną scenę poprawialiśmy chyba z 30 razy. Wstawałam o 6 a kładłam się o 1 w nocy. Tak przez całe dwa tygodnie. Wysiadam – mówiła.

 Robert jej za bardzo nie słuchał. Myślami był w Hiszpanii. Zastanawiał się, co robi, Paula? Był ciekawy czy ktoś ma. Kompletnie się wyłączył. Nie słyszał, kiedy to jego narzeczona mówi w samych superlatywach o aktorze, który gra jedną z głównych ról. Teraz to nie miało znaczenia. Teraz miał jeden cel, który chciał spełnić.