Rozdział 14 – „Zrobię wszystko by być blisko ciebie… Ta samotność dla mnie jest więzieniem”

 Wiktoria wróciła do domu. Z jednej strony cieszył się, bo tęskniła za Paulą, a z drugiej strony bała się tego, że przez swoje zachowanie może stracić przyjaciółkę. Dodatkowo już tęskniła za Torresem. Potrzebowała go w każdej minucie swojego życia.

 Jego oddech był jej powietrzem.

 Jego usta jej pokarmem.

 Jego oczy ciemnym oceanem, w którym chciała się zanurzyć.

 Powoli wysiadła taksówki, która przywiozła ją lotniska pod dom. Zapłaciła i wyciągnęła walizkę.

 Spokojnie i bez pośpiechu przemierzała schodu budynku, które prowadziły ją do jej mieszkania. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Paula musiała siedzieć w salonie, ponieważ tylko z tego pomieszczenia dochodził dźwięk włączonego telewizora. Blondynka zdjęła kurtkę i weszła w głąb mieszkania zostawiając walizkę pod ścianą. Weszła do salonu.

- Już wróciłaś? – spytała Paula z uśmiechem.

- Tak. W końcu – odpowiedziała blondynka siadając obok niej na kanapie.

- Coś się stało?

- A miało się coś stać?

- Bo tak jakoś nie wyglądasz na szczęśliwą.

- Wszystko ok. Spędziliśmy razem trzy dni. Wyćwiczyliśmy pasodoble. Jutro zaczynamy z resztą tańczyć walca wiedeńskiego.

- Wiktora przecież widzę, że coś się stało – mówiła Paula.

- Bo ty jesteś na mnie zła.

- Wiesz nie pochwalam twojego zachowania, ale nie mogę Cie potępić za to, że się zakochałaś. Serce i rozum nie zawsze idą w jednej parze. Jak coś ci zadrganie w serduszku to po prostu kaplica i koniec. Nic go nie przekona  do zmiany decyzji. Jak dla mnie zawsze będziesz moją przyjaciółką.

- Naprawdę?

- Naprawdę głuptasie.

 Bo to się nazywa prawdziwa przyjaźń. Taka może się zdarzyć tylko raz. Bo każdy człowiek potrzebuje kogoś, komu powiedzieć bez oba o swoich uczuciach. Ta druga osoba musi być kimś, kto cię zawsze wysłucha i nie wyśmieje twoich obaw, lęków, marzeń. To musi być ktoś, kto skoczy za tobą w ogień, albo osłoni cię własną piersią przed kulą wcelowaną prosto w serce. Tym kimś może być tylko przyjaciel. A o przyjaciela takiego od serca jest teraz bardzo ciężko.

*** Liverpool ***

 Przed chwilą zamknął drzwi za jej smukłą sylwetką. Przed chwilą po raz ostatni poczuł zapach jej perfum. Niby działo to się chwilę temu, a jednak dla niego to już była wieczność. Zobaczy ją dopiero jutro na treningu gdzie nie będzie mógł jej przytulić i pocałować. Wszystko to wydawało mu się takie skomplikowane.

 Spojrzał na walizki. Czekał na powrót Tamary, z którą miał lecieć do Madrytu. Miała wrócić dopiero w niedziele na jego występ, ale rodzicami zajmie się jej brat. Szczęście, że Wiktoria wyleciała z samego rana.

 Usłyszał odgłos otwieranego zamka. Tamara wróciła. Wziął głęboki oddech. Będzie musiał udawać zakochanego. On jest zakochany, ale nie w n i e j.

- Co ona tu robiła? – spytała bez wstępu Tamara wchodząc do salonu.

 Torres był tak zdziwiony jej wybuchem, że nie wiedział, o kim ona mówi.

- Kto?

- Nie udawaj kretyna! – krzyknęła.

- O kim ty mówisz? – spytał spokojnie.

- Ta twoja blond trenerka.

- Była tutaj, bo musze się nauczyć dwóch układów a w dwa dni tego nie zrobię – wyjaśnij jej spokojnie.

- I musiałeś pozwolić jej spać w naszym mieszkaniu? Może jeszcze spała w naszym łóżku.

- Przeginasz. A dodatkowo skąd wiesz?

- Sąsiadka mi powiedziała, że przyprowadziłeś sobie jakąś blond panienkę.

- O kochana sąsiadka – stwierdził z ironią.

- Ona ma tu się więcej nie pojawić.

- To nie twoje mieszkanie, więc nie ty decydujesz.

- Słucham? – spytała nie wierząc własnym uszom, że to co słyszy to prawda.

- To, co powiedziałem. Jeśli będzie trzeba to tu przyleci jeszcze nie raz.

- Nie zgadzam się – powiedziała.

- To się wyprowadź ja cię tutaj nie trzymam.

- Fernando, co się z tobą dzieje? – spytała Tamara.

- Ze mną? Nic.

 Był oschły, nie miły. Nie miał ochoty jej przytulić. Ona to wyczuwała. Bała się, że może go stracić. Ale nie wiedziała czy boi się, że straci jego czy może jego pieniądze. Zresztą to było bez znaczenia. Tak czy inaczej straciłaby dobrą pozycję materialną. Jego brązowe oczy pełne były zimna i nie widziała w nich dawnego uczucia.

- Ona cię podrywa – powiedziała.

- Tamara uspokój się. I nie wymyślaj bzdur.

- Ja wymyślam bzdury?

- Tak. Wymyślasz.

- To ty jesteś inny. Zmieniłeś się.

- Masz rację zmieniłem się na, tyle aby podjąć jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu.

- Jaką?

- Chcę rozwodu – powiedział to tak zimnym tonem, że Tamarze od razu zrobiło się zimno jakby w pomieszczeniu temperatura powietrza spadła poniżej 0 stopni.

- Żartujesz sobie – powiedziała.

- Nie. Mówię poważnie. Nie kocham cię. Tak samo jak ty nie kochasz już mnie. Kochasz tylko moje pieniądze.

 Podeszła do niego i spoliczkowała go. Nie wiedziała tylko, dlaczego to zrobiła. Może, dlatego, że ją przejrzał? A może, dlatego, że poczuła się zdradzona? Jedno było pewne to był dopiero początek końca.

*** Madryt***

- To, jaki ten Pattinson jest? – spytała Wiktoria kiedy siedziały razem z Paulą na kanapie i jadły lody.

- Cudny. Przystojny to raz. Wspaniale się z nim rozmawia to dwa. Dodatkowo dżentelmen.

- Ty mi się tutaj nie rozpłyń, bo cię zbierać nie będę – stwierdziła ze śmiechem blondynka.

- Czemu?

- Bo nie mam odpowiedniej ilości ścierek – zaśmiała się Wiktoria.

- Wredna jesteś! – krzyknęła Paula i rozpętała się wojna na poduszki.