Rozdział drugi – „Będę silna marzenia me czekają na spełnienie do lotu porwą mnie”

 Wiktoria postanowiła wejść do swojego partnera tanecznego do szpitala, w którym miał spędzić kilka najbliższych tygodni. Wsiadła do autobusu, który nie był nawet zapełniony ludźmi i udało jej się znaleźć miejsce siedzące. Jechała krótko, ponieważ od stacji telewizyjnej do szpitala były jakieś 3 przystanki. W pobliskim sklepie kupiła dużą czekoladę i poszła do sali przyjaciela.

- Cześć !– powiedziała blondynka wchodząc do pomieszczenia, w którym leżał Tom.

- No hej! Widzę, że postanowiłaś mnie odwiedzić – powiedział z uśmiechem.

- No kiedyś trzeba – odpowiedziała z uśmiechem.

- Dzięki za czekoladę – powiedział.

- A nie ma, za co. Jak się czujesz? – spytała.

- W sumie dobrze. Noga mnie nie boli. Tylko trochę tyłek i kręgosłup mnie boli od ciągłego leżenia bądź siedzenia. A co tam u ciebie? – spytał.

- Wezmę udział w hiszpańskiej edycji „Tańca z gwiazdami”. Zajmie mi to akurat tyle czasu ile potrzebujesz na wyzdrowienie.

- Wiki… - zaczął Tom.

- Tak?

- Bo wiesz ja już nie wrócę do tańca – powiedział na jednym wdechu.

- Jak to? Przecież mówiłeś, że taniec to całe twoje życie – mówiła dziewczyna.

- Bo tak było. Ale moja narzeczona jest w ciąży. Teraz będę bardziej jej potrzebny. Chociaż na razie i tak będę dla niej ciężarem, ale kiedy zdejmą mi gips chcemy się pobrać i być zwykłą rodziną. Ja będę nauczycielem w szkole tańca mojego kuzyna.

- W sumie to ja cię rozumiem. Masz swoje lata i myślisz o stabilizacji w życiu.

- Dzięki. Naprawdę wspaniale mi się z tobą tańczyło.

- Mi z tobą również.

- A już wiesz, kogo będziesz uczyła? – spytał.

- Nie wiem. Cały czas zbierają skład – odpowiedziała dziewczyna.

- Wiki mam coś dla ciebie.

- Co takiego? – spytała zaskoczona dziewczyna.

 Chłopak sięgnął do stojącej koło jego szafki łóżka i wyciągnął z niego kopertę, po czym podał go blondynce.

- Co to jest? – spytała.

- Jak nie otworzysz to się nie dowiesz – powiedział z uśmiechem.

 Dziewczyna rozerwała kopertę. Wzięła jej zawartość do ręki. Były to dwa bilety na finałowe mecze EURO 2008.

- Wiem, że nie przepadasz za piłką nożną. Ale nie mam, komu ich oddać – powiedział.

- A twój kuzyn? – spytała.

- On nie może.

- Nie mogę tego przyjąć – powiedziała dziewczyna i chciała oddać chłopakowi bilety.

- Weź przyjaciółkę i lećcie zobaczcie, kto zostanie najlepszą drużyną Starego Kontynentu. A i nie zapomnijcie mi przywieź autografów drużyny, która zwyciężyła.

- Tom…

- Proszę – powiedział i zrobił słodkie oczy, którym Wiktoria nie umiała się oprzeć.

- Dobra, dobra zgadzam się – powiedziała dziewczyna ze śmiechem i schowała bilety do torby.

 Dziewczyna posiedziała jeszcze chwilę i postanowiła iść do domu. W drodze do swojego mieszkania zaczęła się zastanawiać się, którą z koleżanek mogłaby wziąć ze sobą na owe mistrzostwa. Do głowy przyszła jej Paulina, która była z nią zawsze i tym razem Wiki miała nadzieję, że jej pomoże. Wyjęła telefon z kieszeni spodni i wykręciła numer do przyjaciółki.

- Cześć piękna! – przywitał ją głos w słuchawce.

- No hej, hej! – powiedziała ze śmiechem Wiktoria.

- Coś się stało, że dzwonisz? – spytała dziewczyna.

- Masz może chwilkę dla starej znajomej?

- Dla ciebie zawsze.

- To słuchaj bądź jak najszybciej u mnie – powiedziała tancerka wchodząc do domu.

- Spoko – powiedziała Paula i rozłączyła.

 Wiktoria weszła do mieszkania i w salonie rzuciła torbę na kanapę i zaraz zapomniała o tych nieszczęsnych biletach. Poszła do kuchni zrobić sobie herbatę, a także trochę w niej posprzątać. Tak zajęła się sprzątaniem, że straciła poczucie czasu. Nim się zorientowała usłyszała dzwonek do drzwi. Poszła je otworzyć. A za nimi nie stał nikt inny jak jej wieloletnia przyjaciółka niska blondynka o oczach niebieskich jak niebo.

- Wchodź – powiedziała Wiktoria wpuszczając do środka przyjaciółkę.

 Paula rozebrała się i weszła do salonu.

- Więc co się stało, że chciałaś się ze mną spotkać? – spytała dziewczyna

- Musisz ze mną gdzieś polecieć – powiedziała Wiki.

- Gdzie? – spytała wystraszona dziewczyna.

- Spokojnie nie bój się. Wyjazd jest pod koniec czerwca dokładnie 29 czerwca do Austrii do Wiednia.

- A po co aż tam? – spytała zdziwiona Paula.

- Na finały Mistrzostw Europy – powiedziała Wiki.

- O nie. Na to się nie pisze – powiedziała od razu.

- Proszę cię. Dostałam te bilety od Tom’a, bo on nie może jechać. Nie mogłam mu odmówić. Szczególnie po tym jak powiedział, że nie wraca do tańca.

- Jak to nie wraca? – spytała zdziwiona blondynka przyjaciółkę.

- Normalnie. Jego narzeczona jest w ciąży i uważa, że jej teraz będzie bardziej potrzebny.

- W sumie to ma rację.

- I dlatego nie mam do niego pretensji. Tylko proszę jedź tam ze mną – powiedziała Wiki i zrobiła bardzo słodkie oczka w stronę swojej przyjaciółki.

- No dobra niech ci będzie! – krzyknęła Paula.

- Jesteś kochana – powiedziała Wiktoria.

- Wiem – powiedziała jak zwykle skromna Paulina.

- A i jest jeszcze coś.

- Co takiego? – spytała Paula takim tonem, jakby nic nie było w stanie jej zaskoczyć.

- Biorę udział w „Tańcu z gwiazdami”.

- Że, w czym? – spytała Paula krztusząc się herbatą.

- Że w „Tańcu z gwiazdami” – odpowiedziała Wiki.

- Czy ty dobrze się czujesz? – spytała przyjaciółka.

- Wspaniale. Nigdy nie czułam się lepiej.

- Ty wiesz, co się dzieje z tancerzami, którzy wejdą do świata show – biznesu?

- Wiem. Odbija im woda sodowa do głowy – odpowiedziała dziewczyna spokojnym tonem, co zaniepokoiło jej przyjaciółkę.

- Ciebie do psychologa trzeba wysłać od razu – skomentowała Paula.

 Wiktoria zaczęła się tylko głośno śmiać.

- Czy ty uważasz, że ja będę taka jak inni tancerze? Jeśli tak to jesteś w błędzie, z którego będę musiała cię rozczarować, bo gdybym taka była to już dawno woda sodowa uderzyłaby mi do głowy – powiedziała.

- Po prostu nie chce żebyś stałą się gwiazdką, która myśli, że wszystko jej wolno.

- Paula bądź spokojna. Po prostu wspieraj mnie psychicznie, a zostanę taka jak teraz.

- Cieszę się – powiedziała Paula.

- Nocujesz dziś u mnie? – spytała Wiktoria.

- W sumie, czemu nie. I tak nie mam nic ciekawszego do roboty.

- To leć po swoje rzeczy, a ja ogarnę sypialnie, bo mam w niej straszny bałagan – zaśmiała się blondynka.

- Jak zwykle – skomentowała ze śmiechem i wyszła po swoje rzeczy.

 Główna bohaterka zaczęła na szybko sprzątać mieszkanie. Ostatnio bardzo dużo trenowała i nie miała praktycznie na nic czasu. Nawet na zjedzenie porządnego posiłku. Dopiero od wypadku Tom’a zaczęła spokojnie żyć. Zaczęła żyć wolniej. Gdy już całe mieszkanie było ogarnięta dziewczyna w końcu usiadła na kanapie i czekała na przyjaciółkę. Ta w końcu przyszła.

 Z racji tego, że dziewczyny dawno ze sobą tak szczerze nie rozmawiały część nocy minęła im właśnie na ploteczkach i szczerych zwierzeniach, co ciekawego stało się w ich życiu. Zasnęły gdzieś około godziny 4 w nocy, a obudziły się około 12 w południe dnia następnego.