Rozdział dziewiąty – „Codziennie myślami błądzę gdzieś, odpływam w marzenia, szukam Cię.”

 W przebieralni atmosfera jest naturalna. Wszyscy są dla siebie mili. Wspierają się. Tylko jedna para milczała i siedziała na dwóch odległych od siebie sofach. Skupieni, zamyśleni, odcięci od reszty świata. Każdy, kto spojrzał na nich widzi, że między nimi jest spięcie.

***

- Fernando ona nie może tutaj być! – krzyknęła Wiktoria.

- Ale to jest moja żona – powiedział spokojnie.

 Nie chciał się z nią kłócić, bo w duchu przyznawał swojej trenerce rację. Obecność Tamary przeszkadzała mu w skupieniu się na nauce kroków. A dodatkowo jaj obecność działała jak czerwona płachta na byka na blondynkę, która była cierpliwa, ale teraz szatynka przegięła na całej linii.

- Ale o co jej chodzi? – spytała Tamara.

- O ten tramwaj, co nie chodzi – powiedziała blondynka.

- To prawda, że blondynki są głupie – powiedziała Tamara.

 We Wiktorii wszystko się zagotowało. Przez tyle lat udowadniała, że nie jest typową Barbie, że ma mózg w głowie zamiast nitki łączącej uszy.

 Że nie tylko potrafi wspaniale tańczyć.

 Jej całe życie w Polsce przeminęło na tym iż musiała udowadniać, że jest coś warta.  Że ma talent i wcale nie musi reprezentować Polski tylko, dlatego, że jest ładna.

 Spojrzała na nią i miała ochotę się na nią rzucić. Jednak resztki godności sprawiły, że się powstrzymała.

- Wyjdź – powiedziała Wiktoria i wskazała rękę na drzwi.

- Nie – odpowiedziała bezczelnie Tamara.

- Masz stąd wyjść i nie utrudniać nam treningu.

- Nie. Ona nie wyjdzie – wstawił się za żoną Torres, ponieważ inaczej mu nie wypadało.

 Blondynka spojrzała na niego. Spakowała swoje rzecz i wyszła z sali. Ten jego krok zabolał ją bardziej niż kilka strzał wstrzelonych prosto w serce.

 Owe zajście nastąpiło w piątek. Wiktoria nie pojawiła się w sobotę na ostatnim treningu i na przymiarkach strojów.

 A co robiła nasza bohaterka w tym samym czasie, gdy jej partner sam doskonalił swoje kroki w tangu? Otóż urządziła sobie dzień piękności razem ze swoją przyjaciółką Paulą. Tego dnia obiecała sobie, że nie pomyli o niej, o nim i programie. Jej zagranie miało na celu to, aby odpadli z programu, który zaczął jej ciążyć. Nie, dlatego, że musiała wymyślać choreografie, uczyć ją kogoś, kto kompletnie nie ma pojęcia o tańcu towarzyskim, a dodatkowo podczas nagrania na żywo musi go prowadzić. Ona to uwielbiała.

 Kochała uczyć i tańczyć. To był jej żywioł.

 Powodem była żona Fernanda. Miała dość kłótni z tą zazdrosną i egoistyczną kobietą. Nie potrzebowała tych 3000Euro, które dostawała za odcinek. Wiedziała, że dostanie pracę w każdej szkole tańca w kraju i poza jego granicami.

- Wiktoria nie powinnaś być na treningu? – spytała Paula.

- Powinnam – odpowiedziała.

- To, czemu nie jesteś?

- Bo jestem tutaj.

- Powinnaś trenować.

- Ale nie chce.

- Czemu?

- Bo mam tego dosyć.

- Co masz na myśli?

- To, że ten cały program daje mi się w kość gorzej niż stres przed Mistrzostwami Świata. Żona Torres’a co chwile go kontroluje i nie pozwala nam normalnie ćwiczyć. Przecież szału idzie dostać. Wczoraj jak ją chciałam wyrzucić z sali to on mi na to nie pozwolił. Dlatego chce odpaść z tego programu w tym odcinku.

- I myślisz, że jak będziecie mieć nie dopracowaną choreografie to odpadniecie? – spytała Paula.

- Ja jestem tego pewna. Jury nas zrówna z ziemią. Widzowie się zawiodą i przestaną wysyłać na nas smsy i dzwonić.

- Naprawdę nie zgodził się żebyś wyrzuciła ją z sali?

- Naprawdę. Ogólnie przy niej jest zupełnie inny.

- Czyli gra?

- Dokładnie. Tylko już nie wiem, który Fernando jest prawdziwy. Ten żartobliwy i miły czy ten poważny i oschły.

- A może i jeden i drugi?

- A może obie te twarze to maski? – zadała pytanie sama sobie Wiktoria.

 Wieczorem blondynka postanowiła pójść na przymiarkę sukienki. W końcu jutro jest już występ. I chciała jakoś wyglądać w tym nie udolnym tańcu. Pech chciał, że wpadła na niego.

- Czemu nie przyszłaś na trening? – spytał ją świdrując swoimi czarnymi jak węgiel oczami.

- A czy to ważne? – spytała.

- Tak, bo nie odbył się trening, a chciałem doszlifować pewne kroki – powiedział.

- Za pół godziny na sali – powiedziała i weszła do pokoju, w którym już czekał na nią jej strój.

 Równe pół godziny zajęło jej przymierzenie stroju i pozwolenie krawcowym znalezienie błędów w uszyciu.

 Weszła na salę i omiotła ją spojrzeniem. Nie było jej. Na samym środku stał on. Czekał na nią. Podeszła do odtwarzacza i włożyła płytę z podkładem muzycznym.

- Zatańcz układ – powiedziała.

 Jej głos pozbawiony był jakichkolwiek emocji. Był dla niego nijaki. Taki pozbawiony uczuć. Jakby na tej sali była nie z przyjemności, ale z musu. Chciał zobaczyć jej uśmiech, błysk w jej oczach i usłyszeć ten wspaniały uśmiech. Zrobił to, co mu kazała. Zatańczył starał się wykonywać wszystko perfekcyjnie.

- Nie źle – powiedziała.

 Ustawiła się w odpowiedniej pozycji i pilotem włączyła ponownie muzykę. Tym razem tańczyli razem. Wiktoria w tańcu poprawiała jego rękę, postawę. Wszystko to robiła mechanicznie jak robot nawet na niego nie patrząc. I co jakiś czas odzywała się by dać mu jakąś dobrą radę. Tango powinno zawierać emocje. To ma być kłótnia kochanków.

 W końcu skończyli. Była godzina 23. Za godzinę miał zacząć się nowy dzień.

 Wiktoria spakowała płytę z muzyką i już miała wychodzić, gdy ktoś złapał ją za rękę. Tym kimś był nie, kto inny tylko Torres.

 Spoglądali sobie w oczy. W tym momencie zaglądali w najciemniejsze zakamarki duszy. Ich serca  biły przyśpieszonym rytmem. W ich żyłach pulsowała gorąca krew.

 W pewnym momencie Fernando nie wytrzymał. Zbliżył się do dziewczyny i złożył na jej ustach upragniony i gorący pocałunek. Całował ją zupełnie inaczej niż swoją żonę. Blondynkę całował z namiętnością i zachłannością jakby dziewczyna miała zaraz rozpłynąć się w świetle nocy. Przyciągnął ją do siebie i nie chciał puścić. Trzymał ją mocno w swoich męskich i silnych ramionach.

 Ona nie wiedziała, co zrobić. Czy oddać pocałunek czy może przerwać go i uciec. Jednak jakaś część jej oddała pocałunek. Serce i rozum po raz pierwszy w życiu bohaterki nie szły razem w parze. Wplotła ręce w jego włosy i oddała się chwili przyjemności. W jego objęciach czuła się bezpieczna i spełniona. Czuła, że to jest ten facet przy którym czuła by się wyjątkowo. Tylko był jeden problem on miał żonę. Gdy ta myśl dotarła do blondynki dopiero teraz zaczęła się wyrywać. Wybiegła z sali zostawiając jego z milionem myśli w głowie.